Tales of a multhi-etnic kid #1

Ondanks dat ik altijd een uitgesproken mening heb gehad, merk ik dat naarmate tijd vordert niet alleen mijn randjes verscherpen, maar ook mijn kritisch blik. Ik vond het heel erg moeilijk om dit stuk te schrijven, maar ik merk dat er een grote noodzaak is omdat ik merk dat ik niet de enige ben met soortgelijke situaties en ik gemerkt heb dat het narratief vaak gewoonweg wordt vergeten.

Ik identificeer mijzelf als Multi-Ethnic - voorheen noemde ik mezelf altijd gemixt. Dubbelbloed paste niet, omdat dat je het dan hebt over "een combinatie van twee" terwijl mijn ouders (en voorouders) zelf ook al gemixed zijn.

Mixed word vaak vanuit de Amerikaanse termen ook gezien als de combinatie tussen wit en zwart - in Europa zien we dat anders. De termen POC - People of Color of wel Colored People - heeft een hele andere lading in Amerika dan dat het heeft in Europa. Er zijn veel gelijkenissen in de sociale constructies - maar laten de verschillen ook zeker niet vergeten Ik ben er van bewust dat mijn raciale ambiguïteit - aka "je kan het niet zo goed plaatsen" - er toe leid dat de eerste vraag altijd is

"Hé, maar wat is je mix?" En die vraag wordt me gesteld door allerlei soorten mensen, van Afrikanen, Marokkanen tot Dominicanen, Surinamers tot Witte Europeanen. en als van de jongste maar een van de langste, en altijd een beetje té - was het, het altijd nét niet.

Ik leerde op jonge leeftijd diep te kijken naar de gelaatstrekken en de bouw van mensen in mijn omgeving, maar door de recentelijke civil rights movement, merk ik door verschillende gesprekken dat dát schijnbaar niet zo vanzelfsprekend is.

Ik geloof echter dat iedereen een mix is - alleen bij sommige uit het zich gewoon anders. Als mendwezens leren veelal door te zien en die behoefte naar herkenning (en kunnen identificeren) leid soms tot misperceptie.

Bij de een is de raciale ambuigiteit nét wat scherper dan bij de ander. We leven in een wereld die echter denkt in kaders, ook raciale kaders. En dat is niet alleen vanuit witte mensen, dat gaat over het hele spectrum van mens heen. Vorig jaar was ik op een verjaardagsfeestje waar een meisje me vroeg of ik Javaans was. Ik hield het kort en zei: Nee, ik ben Surinaams-Chinees. Zij antwoordde - Oh dus je bent Javaans. Waarop ik besloot het maar gewoon te laten..

Dit gesprek kaart voor mij een groot probleem binnen onze gemeenschap aan en ik denk dat door de BLM-movement, deze gesprekken ook op tafel zijn gelegd. Ik ben mentaal al voorbereid op de backlash die ik kan krijgen door dit te zeggen, maar ik vind wel dat het gezegd moet worden..

So here we go: Ik merk dat het begrip van "zwart" als huidskleur, "zwart" als structuur en "zwart" als "niet-wit" structuren zijn die langs elkaar heen lopen.Het directe gevolg is colorism - het begrip waarin

discriminatie zich voor doet op basis van huidskleur.

Ik formuleer dit heel bewust op deze manier - omdat ik gemerkt heb dat veel instagram posts colorism definieren als "hoe donkerder je bent, hoe minder privileges je hebt?" of "Hoe lichter je bent hoe meer privileges je hebt" . En ja - dat is zeker colorism, maar het is ook colorism als je door je zwarte neven wordt gepest omdat je lightskinned ben. Of als er word gezegd "jij ervaart geen racisme/je hebt geen recht van praten omdat je bent lichter bent"

Dit zijn directe gevolgen van koloniale structuren waarbij iemand die lichter was - ofwel gemixed, "privileges" kreeg. (I tbh think the entire period was a mess en ik vraag me oprecht af wat privilege in die tijd dan echt is ... ) .In Amerika heb/had je "one-drop rule" - als jij een druppel zwart bent, dan was je zwart. MAAR! Vergeet ook niet dat het andersom ook zo werkt. Er zijn mixed kids die worden gepest omdat een van hun ouders wit is - of 't gewoonweg niet wordt besproken dat het kind gemixed is. Omdat er een taboe van wordt gemaakt.

Alle literatuur die ik tot nu heb gelezen (of wat ik zie dat word gepushed) gaat vooral over zwart/wit. In mijn zoektocht naar de taal van (mijn) identiteit, merk ik dat ik soms word geforceerd om mijn zwart zijn in twijfel te trekken omdat andere om mij heen mij anders identificeren. Zo van "je lippen zijn wel vol, maar je haar is te glad". "Je lichaam is wel curvy, maar ja, je ogen.. hmm."Aan de ander kant ben ik nooit Aziatisch genoeg, identificeer ik me niet met en eindig ik altijd ergens in Cariben - want uiteindelijk ben ik nazaat van de kolonisatie. Ik voel me Suriname, maar eigenlijk kom ik gewoon uit Rotterdam. Als afstammeling van een plantage - van Oost en West en nu ergens in het midden..

Als trauma word doorgegeven op generaties, dan vraag ik me af in hoeverre we elkaar dan ooit kunnen verstaan. En - als er altijd maar word gedacht vanuit "niet -gemixed" - want tbh weet ik echt niet welk woord ik anders moet gebruiken, aangezien nogmaals iedereen gemixed is - hoe leren we elkaar dan wel te verstaan? Want racisme is geen debat, het is geen wedstrijd - het is sociale pandemie waarmee wij allemaal geinfecteerd zijn.

extra read
Als het gesprek over colorism wordt gegashlight door "light-skinned privileges" - een idee is dat is ontworpen door witte perspectieven - dan hebben het we het niet meer over ons maar over dat wat ons word opgelegd. Je speelt dan in op het beeld waarin 't gesprek over racisme blijft hangen op het degraderende beeld van de zwarte mens. Je ontneemt de mogelijkheid om de verdieping in te gaan binnen de problematieken BINNEN onze gemeenschappen.

Zoals mixed kids niet weten wat het is om een zwarte huid te hebben, weten zwarte mensen ook niet hoe het is om racial ambiguiteit te ervaren. We worden allemaal opgevoegd met je bent niet wit" - maar daarnaast ben je ook een "in betweener/multi-ethnic" - daar boven op ben je ook bicultureel - aangezien je in de Westerse wereld opgroeid. Maar als we allemaal blijven praten vanuit trauma - wanneer helen we dan? En als ik - als mixed kid - er niet eens over mag praten, wie mag dat dan wel?

Iedereen is beschadigd. Maar om te kunnen helen moeten we de verantwoordelijkheid nemen en ALLE gesprekken voeren. En soms zijn ze nog pijnlijker. Maar dat hoort bij helen. Dat hoort bij dekoloniseren. Als we dat niet doen - dan kunnen we niet groeien . Voor het eerst in mijn leven heb ik gesprekken gehad die mij lieten twijfelen aan mijn "zwart" zijn, omdat anderen zich geïntimideerd voelde door mijn aanwezigheid. Iemand heeft me dit ook moeten vertellen:

Hé mixed kid, nobody has the right to define you and your blackness.